Dit boek is opgedragen aan vrouwen uit de arbeidersklasse van de vorige eeuw die hun kinderen voedden en opvoedden.
Indertijd verscheen over het leven van Wouter ter Braake het boek Waar een wil is, is een omweg. En daar is hij niet gestopt. Ook nu in Annigje Opdevelde verzint de auteur een omweg om te kijken wie zijn moeder was.
Deze roman is een op feiten gebaseerde fictie en allerlei vragen die ook jij wellicht aan een overleden ouder zou willen stellen komen hier aan de orde. Kende je hem of haar wel zo goed als je zelf dacht? Was er echte liefde aanwezig tussen jullie?
Het boek begint op een regenachtige nacht als Eelco ergens een bundel kleren ziet liggen. Eelco is een jonge psycholoog en hulpverlener. Maar wat deze jongeman voor een bundel kleren houdt is een vrouw. Hij kan haar natuurlijk niet zomaar laten liggen en hij helpt haar naar haar huis in de Zandbergstraat in Doesburg.
“Hij voelt zich vreemd en wat opgelaten als hij terug is in de woonkeuken van de regendame. ‘Ik heet Annigje’ laat de vrouw, zonder verdere plichtplegingen, weten. Op het gasstel staat een ketel water te dampen…
…’U was eigenlijk ver weg toen ik u vond. U had het over Rineke en een kleine Herman. Het klonk allemaal zo verdrietig. Dat heeft me echt bezig gehouden.”
De gesprekken met Eelco het alter ego van Wouter werken helend voor haar. Soms is ze uitgesproken lomp tegen hem, maar ze wordt vriendelijker naarmate de tijd samen vordert.
Haar kinderen zijn niet allemaal even gecharmeerd van de relatie tussen Eelco en Annigje en dat blijkt ook uit het gesprek dat Herman heeft met Eelco als Annigje op sterven ligt.
Maar niemand wil dat een ouder iemand alleen moet zijn tijdens het moment van overlijden was de gedachte van Eelco.
‘Ik zal eerlijk zijn, ik heb moeite met je. Met hoe jij je bij onze familie hebt binnengedrongen en met de invloed die je op mijn moeder hebt.’
Herman kijkt Eelco indringend aan. Eelco schrikt van de plotselinge wending in het gesprek…
Je leest over een vrouw die halverwege de vorige eeuw leefde; in een tijd waarin er nog geen voorbehoedsmiddelen beschikbaar waren. Ze moest alle kinderen zo goed mogelijk groot brengen. Er was toen geen tijd om gezellig met elkaar te keuvelen.
De ondertitel ‘De helende kracht van verhalen’ is hier goed gekozen.
Weten wij wel wie onze ouders waren en hoe ze alles voor elkaar hebben gekregen, kenden we hen wel écht? Weten wij hoe hun leven was? Hebben ze wellicht om bepaalde redenen die we niet kennen op bepaalde situaties gereageerd? Ze hebben ons wellicht niet alles kunnen vertellen.
Ik heb nog lang nagedacht over dit onderwerp.
De auteur:
Wouter ter Braake is zingevingscoach en begeleidt mensen bij het ontrafelen en herscheppen van hun levensverhalen. Hij verstaat de kunst om een respectvolle en veilige sfeer te scheppen waarin mensen constructieve confrontaties met zichzelf durven aangaan.
Zijn levensvisie: ‘Ieder mens wil een positieve betekenis geven aan zijn leven. Ieder mens verlangt ten diepste naar een zinvol leven. Wanneer men zinvol bezig is en zinnige dingen doet, opent zich een onuitputtelijke bron van motivatie en creativiteit’.
Neem een kijkje op zijn website.
Eerder las ik van Wouter ter Braake:
"Ik ben bang,’ schrijft Stefan Paas, ‘dat we dit steeds vaker zien in politieke partijen:…
“Zalig de vredestichters, want zij zullen kinderen van de Eeuwige genoemd worden.” Deze ene zin…
Wie pleit voor vrede, wordt al snel beschuldigd van naïviteit of verraad: “Moeten we dan…
"De wereld zal je vragen wie je bent, en als je het zelf niet weet,…
'Ik moet me er maar bij neerleggen… het is nu eenmaal mijn karma.' Ik hoorde…
‘Waar is het Leven dat we in het leven hebben verloren?,’ vroeg T.S. Eliot zich…
