Vandaag leef ik opnieuw — in diepe verwondering.

Op 10 april vierenveertig jaar geleden – opende ik mijn ogen in een ziekenhuisbed — niet alleen terug in het leven, maar als iemand die even had mogen proeven van het licht voorbij het zichtbare. In die eerste seconden wist ik het nog niet. De ervaring had zich in mij genesteld als een zaadje zonder woorden. Pas veel later zou ik begrijpen: ik ben daar geweest, op die drempel tussen zijn en niet-zijn. Ik ben niet slechts iemand die een ervaring had; ik ben een getuige geworden van iets groters dan mijzelf.

Wat ik daar ontving, is niet uit te leggen. Alleen een gevoel van volstrekte liefde — van thuiskomen zonder aankomst.

Sindsdien is alles anders. Niet altijd makkelijker, niet altijd helderder — maar wel echter. Die ervaring vraagt mij, nog steeds, om opnieuw te leren zien. Ik weet nu: leven is niet het tegendeel van dood. Het is het licht waarin alle tegenstellingen opgaan.

Vandaag buig ik mijn hoofd in dankbaarheid. Voor de stilte.

Voor de nabijheid van iets wat mijn naam niet nodig heeft.

Voor het geheim van Elysion, dat zich openbaart in het hart dat durft te luisteren.

Vandaag leef ik opnieuw — in diepe verwondering.

In het voorwoord van het boek Het geheim van Elysion vertel ik over mijn eigen nabij-de-doodervaring (NDE) in de nacht van 9 op 10 april 1981, na een ernstig auto-ongeluk. Pas jaren later, tijdens een interview met cardioloog Pim van Lommel, herken ik mijn ervaring als een klassieke NDE.

Ik beschrijf in het boek hoe mijn wereldbeeld, mijn theologisch denken en mijn hele levenshouding ingrijpend veranderden. NDE’s zijn moeilijk in definities te vatten — ze overstijgen taal en vragen om een innerlijk verstaan. Door mijn ervaring beleef ik het leven nu als een permanent hiernumaals, waarin hemel en aarde, leven en dood, geest en materie niet van elkaar gescheiden zijn.

Ik wijs in Het geheim van Elysion op de valkuil van dualistisch denken en pleit voor het zien van bewustzijn als een eenheidservaring. Elysion wordt zo een beeld van een innerlijke toestand van vrede — niet als plek na de dood, maar als mogelijkheid hier en nu, toegankelijk via ervaringen van liefde, overgave en grenservaringen.

Ik heb een drietal mystieke dimensies ervaren:

De verticale dimensie – de ontmoeting met het goddelijke.

Hierin weet de mens zich opgenomen in een grotere werkelijkheid. Het gaat niet om het ‘geloven in God’ als concept, maar om het ervaren van een bron van liefde, waarheid en betekenis die ons draagt en overstijgt. In mystieke ervaringen — zoals bij NDE’s — wordt deze dimensie vaak als een lichtvolle, liefdevolle aanwezigheid ervaren, waarin alle angst verdwijnt. Drewermann ziet dit als de dimensie waarin de mens ervaart: “Ik ben gedragen. Ik val niet in het niets.”

De horizontale dimensie – de ontmoeting met de ander.

Mystiek is nooit alleen iets tussen ‘ik en God’. Deze dimensie benadrukt de radicale verbondenheid met anderen. Echte mystiek brengt ons altijd dichter bij het lijden, de vreugde en de waardigheid van de medemens. Drewermann zegt vaak: “De diepste religieuze ervaringen zijn ervaringen van mededogen.” Wie het mysterie van het leven raakt, wordt milder, invoelender, liefdevoller. Dit verklaart ook waarom zoveel mensen na een NDE sociaal en spiritueel veranderen: hun blik op de ander wordt opener, zachter.

De innerlijke dimensie – de ontmoeting met het Zelf.

Deze derde dimensie betreft de innerlijke reis: het in zichzelf neerdalen om de eigen angsten, verlangens en wonden te ontmoeten. Mystiek staat niet los van zelfinzicht — integendeel. Pas wanneer we onze binnenwereld serieus nemen, kunnen we ons openen voor het transcendente én voor de ander. Bij veel NDE’ers vindt zo’n transformatie plaats: ze worden innerlijk wakker, hervinden hun roeping, en maken vaak een radicale omslag in hun levenswijze.

Statistieken en advertenties bekijken

Bericht promoten

Alle reacties:

103Jij, Lisenka Brouwer, Ilona Robben en 100 anderen